Ben ter Veer - 'Op zaterdag kun je me bij Gorecht vinden.'
Op een strakke januariochtend fiets ik de mooie bosroute van Haren naar Zuidlaren. Bij het afscheid op het deurmatje vertelde Ben me, dat dat ook zijn route naar Haren en Gorecht is; fietsend zonder hulpmotor, of soms wandelend. Want naast het voetbal zijn dat zijn grote hobby’s. Fietsen met zijn vrouw Wies, meerdaagse tochten van 300 of 400 kilometer, lange afstand wandelen, weidevogel bescherming en vogeltellingen. Hij woont aan de rand van Zuidlaren en vreemd genoeg niet in Haren. Dat had te maken met een lege kavel waar Ben’s vader en Ben het oog op lieten vallen om er een knappe bungalow neer te zetten.
Door: Martin de Bruijn - januari 2024
Tijdens het interview kijk ik uit op de volwassen tuin en zie koolmezen, merels, gaaien en zelfs een bruine eekhoorn rondscharrelen. Ik hoef eigenlijk af en toe maar wat te vragen want Ben is een gemakkelijke verteller. Toevallig heb ik de ochtend ervoor een oude elftalfoto uit 1984 onder ogen gekregen met een piepjonge Ben erbij als elftalbegeleider. Hij somt alle namen zo voor me op. Op de foto zag ik ook een zeer jong en fanatiek ogende Martin Bartels. Debutant in die tijd. Martin vertelde me onlangs dat hij na een panna in de bosjes werd gegooid door de gepoorte speler.
Ben was er als zestienjarige al bij in het Gorechthuis toen de club in 1965 werd opgericht. Hij voetbalde een jaar later in de A1 en kwam via het tweede team bij het derde terecht. Dat vond hij niks. Hij wilde liever kijken en betrokken zijn bij het eerste elftal. Ben werd veel later leider bij het eerste, o.a. onder trainer Peter van Gelderen die echt een boost gaf aan het niveau en het team succesvol maakte. Daarvoor had hij, vanaf de oprichting, diverse functies in de jeugdcommissie en later in het bestuur. Zijn verkering Wies had het wel door; als ze hem wilde zien kon ze op de zaterdagen beter naar de Oosterweg gaan. En ze ging zelf voetballen! Toen zoon Bart in Zuidlaren ging voetballen bij de F-jes, was Ben ’s ochtends elftalleider in Zuidlaren en was hij ’s middags paraat in Haren bij het eerste team. Ook toen vervulde hij een bestuursfunctie bij de club, deed bardiensten en gaf keeperstraining. Omdat zoon Bart inmiddels in de D-tjes voetbalde in Zuidlaren en die wedstrijden ’s middags werden gespeeld, nam Ben in 1989 afscheid, met een erelidmaatschap als beloning. Ook bij ZVZ kon hij het niet laten; hij werd teamleider en bestuurslid, toevalligerwijze samen met twee andere ex-Gorechters, Wim Vrieling en Jan Fokkens. Er moest een nieuw voetbalcomplex komen in Zuidlaren maar de gemeenteraad aldaar dwong af, dat er dan gefuseerd diende te worden. Dat bleek geen gelukkig huwelijk met veel scheve gezichten en leeglopende teams. Toen een ex-Zuidlarense speler van Gorecht Ben uitnodigde toch maar weer eens op de fiets te klimmen naar Haren, bleek dat een voltreffer: aan de bar zaten een hoop bekenden en in no time was Ben weer one of the guys. Hij herinnert zich, dat ze met de die ouwe hap op de fiets naar O.N. togen voor een wedstrijd. Van de twaalf van toen, zijn er inmiddels een aantal overleden. Zelf heeft hij qua gezondheid het roer omgegooid na een katheterisatie op zijn vijftigste. Gestopt met roken en zoals gezegd, lange afstanden wandelen en fietsen.
Hij is nu secretaris van de Technische Commissie, die o.a. verantwoordelijk is voor het aanstellen van trainers en voor het voetbalbeleid voor de senioren op de club. Hij is voorstander van de twee p’s: plezier en prestatie, maar zegt nadrukkelijk dat plezier vaak een gevolg is van goede prestaties. Hij is uitermate happy met de samenstelling van de huidige technische commissie: nieuw en fanatiek bloed stroomt door haar aderen en de meeste zijn echte Gorechters.
Ben ter Veer is in 1949 geboren in het R.K.Z. in Groningen en komt uit een boerengezin uit Schildwolde. Zijn vader hield ’s winters slachtvee dat in het voorjaar naar de slager ging, op twee melkkoeien na. ’s Zomers werden er aardappels verbouwd voor Scholten en AVEBE en bieten, tarwe en gras. Al op jonge leeftijd ontdekte pa Ter Veer, dat er geen boer school in Ben. Hij had geen feeling met het boerenwerk en was zelfs wat huiverig voor de werkpaarden. Ook Ben’s zussen hadden geen trek in de boerderij en dus werd die verkocht en werd villa “Sonora” naast de entree van het Boeremapark gebouwd en betrokken. Ben kwam zodoende terecht in het Harense, ging daar naar de Brinkschool en daarna naar de mulo o.a. met Harry Hoeksema. Hij was een verlegen jongetje, wel met veel vrienden. Na de mulo ging hij in de aardappelmeelfabriek van Scholten werken. Via avondstudies, hij heeft van zijn zeventiende tot zijn dertigste harder geleerd dan zijn strenge mulo-directeur ooit voor mogelijk hield.., klom hij op in het concern. Hij heeft samen met Wies twee kinderen gekregen die het beiden naar den vleze gaat. Ze hebben een opvoeding gekregen die Ben zelf ook kreeg: vrij en stimulerend. Wies en hij genieten het geluk van twee kleindochters en van een chalet op Ameland. Daar zijn ze inmiddels voor het zoveelste jaar een maand lang actief en vrijwilliger tijdens de Kunstmaand in november.
Inmiddels is de zon iets hoger gaan staan en kan ik voor de terugtocht mijn handschoenen in de zak laten. We zullen elkaar vast zaterdag weer langs de lijn zien.
