Job Doornberg - 'Zaterdag is de mooiste dag van de week.'
Dit seizoen floot ik een aantal keer JO12-1 van v.v. Gorecht. Zoals dat gaat, maak je fouten in elke wedstrijd, zelfs als scheidsrechter. Wat opvalt bij JO12-1 is, dat ze daar nooit over mekkeren. Ik maakte het zelfs mee dat spits Tim mij corrigeerde in zijn eigen nadeel en nog wel tegen de wat hooghartige jongetjes van een nabuurvereniging. En toen hun keeper het absoluut niet verdroeg dat Tim bij corners bij hem kwam staan, liet hij dat voortaan maar. De coachpauzes van de jongens vielen me op, doordat de trainer-coach ze vragen stelde: wat ging goed, wat ging minder?
Door: Martin de Bruijn - mei 2023
Hier stak wat achter. Ik besloot een portret te maken van de trainer-coach, Job Doornberg, in het dagelijks leven trauma-chirurg in het UMCG, wonend met vrouw en kinderen, Tjalle van veertien, Douwe van twaalf, Olle van tien en de tweeling Marie en Cateau van vijf aan de Onnerweg, pal aan het sportpark. Het lag dus voor de hand dat Job en de kinderen na vier jaar Australië bij de vv Gorecht terecht kwamen. We maken een afspraak en het toeval wil, dat ik eerder dan hij in de kleedkamer zit met een paar van zijn spelers. Die kans laat ik niet lopen. Als ik ze vraag wat voor soort trainer-coach Job is, houdt het niet op met loftuitingen. In het vorige seizoen verloren ze alles, naar eigen zeggen, maar hij heeft ze geleerd om samen te spelen, elkaars fouten te accepteren en herstellen en elkaar positief te coachen. "Wordt hij nooit boos, dan?", vraag ik ze. Alleen als we ons niet aan gemaakte afspraken houden", antwoorden ze.
Als hij daarna de kleedkamer binnenkomt en we een paar vragen en antwoorden hebben uitgewisseld, blijkt de tijd te kort: ik moet aan de bak als scheids, zij gaan onder mijn leiding voetballen. En natuurlijk maak ik weer fouten en zij accepteren dat.
Een halve week later krijg ik een lange mail van een overstapvliegveld in Azie. Job moet acht uur wachten op zijn vliegtuig naar Down Under, een werk gerelateerde reis, en schrijft in feite zijn eigen portret. Hierna hoef ik hem eigenlijk alleen maar te citeren.
Liep zijn gewone carrière van Amsterdam via Australië naar het UMCG in Groningen, jouw carrière loopt via de jeugd via HFC Victoria in Hilversum, FC Utrecht, SDO in Bussum, HFC Haarlem, naar de senioren van WVHEDW Amsterdam. In Australië is Job al jeugdtrainer bij de Vipers. Bij v.v. Gorecht wordt hij eerst keeperstrainer en daarna trainer-coach van zijn zoons Olle en Douwe. Ook geeft hij training aan de keepersschool van FC Groningen. v.v. Gorecht heeft hen zeer warm ontvangen, de kinderen zijn heel goed geland in de verschillende teams. Job vond het dan ook vanzelfsprekend dat hij als vrijwilliger zou bijdragen aan de club en vertelt nog dat hij in Amsterdam met de beste speler ooit van Gorecht gevoetbald heeft: Jens Toxopeus, ook daar een begenadigd mid-mid. Altijd aanspeelbaar, nooit balverlies en altijd open draaiend.
Voor de rest laat ik Job zelf aan het woord:
Ik geniet van de karakters in onze JO11-1 en JO12-1, hoe ze elkaar op scherp zetten, en hoe ze elkaar eigenlijk al door en door kennen. Elkaars kracht en zwaktes. Ook leuk om mee te maken: er is een groot verschil tussen beide Teams, waar Olle (10) en Douwe (12) in zitten. De karaktervorming in de kleedkamer is een andere dan op school. Iedereen zal zich anders ontwikkelen, en ze zullen verschillende posities innemen in de maatschappij.
Maar terug in de kleedkamer op je 16e/17e, gelden weer de mores en rolverdeling van toen je 8 was. Of 9, "als je er later bij kwam" :-) Dat blijft iets bijzonders in het Nederlands Clubvoetbal. Daarom keren Profvoetballers toch vaak weer graag terug bij hun oude cluppie, zoal je ook bij ons ziet met Thom van Bergen, die hier bij vv Gorecht nog steeds "thuis" komt en de jeugd training geeft.
Als trainer wil ik altijd winnen, kan slecht tegen mijn verlies. Maar ik realiseer me dus ook dat we als trainer, en als ouder, het goede voorbeeld moet geven. "Het is geen Champions League" blijft een mooi relativerend reclamebord (wat inmiddels alweer een tijdje weg is?!).
Ik bijt dus heel vaak op mijn lip bij gekke beslissingen van scheidsrechters, of overduidelijke overtredingen van de tegenpartij op ons (met name in uitwedstrijden), probeer ik ook rustig te blijven. Ik leer de jongens: "maak je druk om de dingen waar je zelf wél invloed op hebt". Dat is in het echte leven ook nuttig. (denk ik)
Bij de training van JO11-1 en JO12-1, probeer ik ze dus ook een beetje op te voeden. En ze bepaalde zelfstandigheid aan te leren: zelf de warming-up starten, zelf bedenken waarom de wedstrijd niet goed loopt, zelf bepalen aan wat voor oefenvorm bijvoorbeeld behoefte is na zaterdag (positie spel verdedigend, of juist aanvallend, duel kracht, of afwerken bijvoorbeeld). Veel vragen dus aan de jongens, weinig vertellen. Het zal je verbazen hoe vaak ze zelf het inzicht al hebben.
Superleuk om de stormachtige ontwikkeling te zien van de jongens. Binnen- en buiten de kleedkamer dus.
Het barst ook van talent. Liefst zou ik zien dat de jongens tot 13-14 jaar bij ons zouden blijven, juist voor die andere belangrijke kant van hun ontwikkeling, het Team verband. In het jeugd-profvoetbal wordt het al meer een individuele sport, want alle jongens willen zelf doorgaan naar volgend jaar, en zijn dus grotendeels -logischerwijs- met zichzelf bezig. Bovendien is er op heel veel vlakken aangetoond, dat vroeg scouten nog helemaal niet zinnig is. Foppe de Haan heeft een prachtig verhaal: Patrick Kluivert en Ruud van Nistelrooij hebben dezelfde geboorte datum. Ook is er veel bewijs voor het geboorte effect. Scouts kiezen vaak jongens in geboren in Jan, Feb en Maart. Die jongens lijken het meest talentvol. Maar een half jaar, tot soms wel 11 maanden, maken een enorm verschil op die leeftijd.
FC Utrecht had in mijn tijd 1 B junioren Team, en 1 A junioren Team. We werden dus pas op ons 15e gescout. Van die lichting heeft 50% betaald voetbal gehaald! Onder anderen Ivar van Dinteren en Joost Broerse, welbekend in het Noorden.
In #voetbaldroom van de VPRO, ging toenmalig Hoofd Scouting Spart Pjotr van der Marel, in een zelfgemaakte Excel nazoeken en nabellen wie waar was terecht gekomen, en het percentage Sparta jeugd die in het betaald voetbal terecht kwam die op zeer jonge leeftijd werden gescout: 2%.
Kortom, voetbal is de belangrijkste (bij)zaak van de wereld. Waarbij ik het fantastisch vind om de ontwikkeling van de jongens op alle vlakken van dichtbij mee te mogen maken. Met zijn allen patatje na de wedstrijd. Jammer dus dat vanuit de JO10, 2 mogelijk 3 jongens naar FC Groningen, Heerenveen en Emmen vertrekken. Fantastische droom voor de boys. Leuker zou ik het vinden als ze op hun 13/14e vertrekken, en ondertussen bij KNVB jeugdplan zich voetballend kunnen ontwikkelen met hogere weerstand, en bij ons hun 'coming of age' tussen vriendjes kunnen hebben. In JO12 bruist het ook van talent, en deze jongens blijven voorlopig bij elkaar. Dat is heel veel waard denk ik. Het zal me niets verbazen als een paar van deze jongens op hun 14e/15e een stap gaan maken.
En dan hebben ze zich bij v.v. Gorecht, te midden van vriendjes, op alle vlakken kunnen ontwikkelen! Want dat is de clubcultuur die Gorecht uniek maakt, en vergelijkbaar is met Victoria en SDO. Sportief en maatschappelijk meedoen, met je maatjes van jongs af aan.
Want zaterdag is leukste dag van de week!
