Frits en Stephan Kamminga; zo vader, zo zoon
Met de zoon, Stephan Kamminga, sta ik bij toeval in de lift op weg naar het appartement van zijn vader Frits. Stephan heeft zijn vrije dag op woensdag, maar heeft het druk zat: dit interview, naar de stort met afval en met vrienden padellen. Ik ken hem van de trainingen, o.a. van mijn zoon, van de jongens onder vijftien, van de Jumbo Oosterhaar vroeger, van het roemruchte vierde dat ik ooit mocht fluiten.
Frits ken ik omdat ik jarenlang met hem heb samen gevoetbald (‘pass die bal nou eens in mijn voeten, dit was er een meter naast’, schreeuwde hij me dan toe, handen in de zij, driftig koppie) en omdat hij voorzitter was van de club in de tijd voor de verhuizing van v.v. Gorecht van Ooster- naar Onnerweg.
Door: Martin de Bruijn - januari 2023
Even later geef ik hem een kouwe hand, koud door de decemberregen. Die van hem is warm en hij ziet er goed uit. Als ik hem vraag wat er met hem is gebeurd sinds mijn vorige portret van hem, in de papieren Buitenspel nog, wijst hij me op de scootmobiel. ‘Dubbele hersenbloeding een aantal jaar geleden, dus nu moet ik met alles geholpen worden, moet ik alles vragen. Bijvoorbeeld naar de wc gaan. Eerst vond ik dat gênant, nu laat ik me automatisch helpen. En dat, terwijl ik vroeger een initiatiefnemer was, als ambtenaar ruimtelijke ordening, als familieman, als clubman. Iets functioneert ook nog niet goed: soms sta ik op het punt om iets te doen, maar blijven de vervolgprikkels uit. Ik heb een prima scootmobiel, maar ben er nog niet toe gekomen om zelf naar het centrum van Haren te rijden.’
Frits’ werk was uitdagend. Een nieuw gemeentehuis, sportpark de Koepel, een fietstunnel onder het spoor door en de wijk Haren Noord; het lag allemaal op zijn bordje. Hij vertelt er levendig over. Nog steeds heeft hij contact met ex-collega’s uit die tijd en zijn herinneringen aan de toenmalige wethouders zijn onversneden kritisch, nog steeds. Heel tevreden is hij over Haren Noord, een mooie, populaire wijk waar de zeven ton dure huizen als warme broodjes weg vliegen. Jammer, dat het een wijk voor de rijkeren geworden is, maar dat waren nu eenmaal de kaders die de raad had gesteld, daarbinnen moest hij opereren.
Hij zegt dat hij zich goed vermaakt binnen zijn mooie appartement in de Mozartflat (Mozart luistert hij overigens liever niet…); krantje lezen, spelletje op de computer, televisiekijken, erop uit met zijn gezin. Voor Van der Valk in Hoogkerk heeft hij nog wel een tip: geef een scootmobiel-gebruiker iets meer de ruimte. Nu moest hij zich bij wijze van spreken invechten in de horde voor het buffet.
Stephan, mama en Marion (Frits’ dochter en Stephans zus), zijn, als ik het zo hoor, door Frits’ ongeluk zo mogelijk nog hechter geworden. Stephan vertelt, dat ze als familie hebben moeten knokken om de revalidatie op gang te houden. En dat ook nog eens tijdens de eerste lockdown, de lange, in de coronaperiode. De indruk was dat de behandelaars zich er met een Jantje van Leiden vanaf maakten, maar dat liet het gezin niet gebeuren. Zo heeft Frits’ verblijf in de Maartenshof negen maanden geduurd, in plaats van de voorspelde zeveneneenhalve week. Zijn therapieën hebben hem geholpen zijn situatie onder ogen te zien, eigenlijk niet veel meer. Tijdens de fysiotherapie zat hij er voor zijn gevoel vaak voor Jan Joker bij.
Stephan werkt inmiddels bij de Jumbo in Leek, met tachtig man onder zich. Hij vertelt zichtbaar geïnspireerd hoe ze als team een gezamenlijke strategie hebben afgesproken om de beste te worden. Dit is zijn aanpak: met het team doelen afspreken en vooral direct feedback geven. Als een medewerker moppert, gaat hij vooral spiegelen: wat kun jij zelf doen? Hij werkt 32 uur per week en dat is heel bewust, want hij wil vooral genieten van het leven. Met vrienden erop uit, mantelzorgen voor zijn vader en gedeeltelijk ook nog voor zijn opa, en een potje golfen.
Zijn voetbalcarrière ging met horten en stoten. In de C1 bleek zijn achillespees te kort en dat betekende eigenlijk constant enkelbandproblemen. Na de A’s en een jaar in het vijfde besloot hij samen met Freek Konings een vriendenteam op te richten: het roemruchte vierde. Zelfs vrienden uit de F’jes werden benaderd om weer samen te spelen. Opvallend is hoelang hun derde helften duren. En zelf vind ik het ook opvallen dat zoveel spelers van het vierde vrijwilligerswerk doen binnen v.v. Gorecht: zeven trainers, drie barmannen, schoonmakers.
Wat nog wel verbeterd kan worden binnen v.v. Gorecht, volgens Stephan, is de communicatie. Wat op de site staat, blijkt lang niet altijd goed gecommuniceerd te zijn binnen de vereniging.
Inmiddels is mijn hand weer warm geworden en neem ik afscheid van vader en zoon Kamminga. Ik vond het eigenlijk heel gezellig. Ik vergeef Frits dat hij als voetballer nogal eens op mij mopperde.
