't Komt wel goed
Dat zou de lijfspreuk kunnen zijn van de beide Hazewinkels, vader Jurgen en zoon Sven: 't komt wel goed.'
Door: Martin de Bruijn - maart 2021
Als je, zoals ik, na je pensionering, vrijwilligerstaken op je neemt bij één of andere vereniging, dan duurt het meestal niet lang voordat je weet bij wie je moet zijn voor zo’n beetje alles binnen zo’n vereniging. Zo ontdekte ik dat Jurgen Hazewinkel een zogenaamd Dreh-und-angelpunkt is binnen de v.v. Gorecht. Als ik op afspraak om 10 uur op maandagochtend binnenkom in de kantine, zit hij alweer in conferentie met een andere vrijwilliger, dit keer over de komende voetbaldagen.
Als ander bewijs ligt er een aantal splinternieuwe shirtjes voor de jeugd klaar. En of het nu gaat om een gezellige muziekavond met loterij of een koekactie, meestal is hij de initiator of heeft een dikke vinger in de pap. De ogen van de penningmeester gaan meestal glimmen bij zo’n actie. De vrouw met wie hij overlegt zegt overigens iets wat Jurgen typeert, denk ik: je mag ook wel wat delegeren, hoor..
Hij lijkt voor opvolging te zorgen middels zijn zoon. Die voetbalt nog heel druk en vaak, maar lijkt met hetzelfde Gorechtsop overgoten. Voordat hij volledige zinnen uitsprak, zat hij al bij zijn pa op puppievoetbal, waar hij overigens nu zelf mee leiding aan geeft. Kortom: Gorechter kan het haast niet in dit dubbelportret.
De Hazewinkels komen uit een schippersgeslacht uit de veenkoloniën, richting Veendam, Wildervanck. Het grootste deel van de familie woont nu in het westen. Jurgen’s vader leerde ik kennen, toen ik in Haren kwam wonen in 2002 en hij de bedrijfsleider van de C1000 in Oosterhaar bleek te zijn. Jurgen liep daar wel rond, maar zijn pa opvolgen was niets voor hem. In plaats daarvan werd hij werkvoorbereider bij een bouwbedrijf. Het ondernemersbloed kroop waar het niet gaan kon, dus ging hij voor zichzelf verder: hij timmerde steigerhouten meubels voor de verkoop en later startte hij met een klusbedrijf en Steigerrent.
Tot mijn verrassing zegt hij later in het gesprek, als de toekomst ter sprake komt, dat het steigerbedrijf teveel wordt. Hij wil het verkopen en dan weer in dienst, het liefst in een sales-functie.Met zijn 52 jaar op de teller en CV lijkt me dat goed te doen..
Sven zit nog aan het begin van zijn carrière met zijn eenentwintig jaar. Na de Quintusschool in Glimmen met zijn fijne meesters Arjen en Lennart, heeft hij de handel nog wel even geproefd, op de detailhandelsschool. Maar het sociale trok meer. Dus werd het: onderwijsassistent en nu de pabo bij Stenden: meester voor een klas met kinderen dus. Dat ligt hem goed, heeft hij gemerkt o.a. bij het leidinggeven aan de Gorechtpuppies. Die acht miljard die het onderwijs er bij kreeg afgelopen corona-periode komt hem vast van pas: in een klasvol kun je heel best een assisitent erbij hebben, straks, als meester!
Ik vraag beiden om de ander te karakteriseren en geef ze even de tijd om na te denken, zodat de kans op sociaal-wenselijke antwoorden wat minder is. Ze zijn lovend over elkaar: Jurgen is volgens zijn zoon een doorzetter die bij tegenslag makkkelijk de knop omzet, een harde werker die haast nooit geirriteerd is. Andersom: Sven is makkelijk in de omgang, houdt goed de doelen voor ogen(!) en heeft de titel van dit stuk als stopwoord. Na lang aandringen mijnerzijds is een minpuntje, dat hij over meters eigen vuile was heen stapt, ook al struikelt hij er over op de trap.
Als ik naar de voetballerij vraag, zegt Sven, dat zijn vader helemaal niet kan voetballen. Dat valt tegen. Jurgen bleek een rechtsbuiten met een goede voorzet, bij GVAV tot de senioren, hij woonde immers in Lewenborg, dus was dat vlakbij toen, daarna een tijdje zaalvoetbal bij DAKO en daarna, tot het vermaledijde kunstgras, bij v.v. Gorecht in de lagere teams.
Jurgen heb ik zelf nooit zien voetballen. Sven wel. Hij slaat hele scherpe hoeken tijdens de wedstrijd, zoals zijn achternaam al suggereert: wil het niet met een pass naar voren of over de volle breedte, dan maar een dribbel opzij of eventjes naar achteren. Overzicht bij zo’n jonge speler is opmerkelijk, maar ik moet het hem nageven. Geen “blinde”voetballer. Zijn schot is inmiddels befaamd, zowel uit de loop als uit stilstand. Toen ik tijdens een wandeling over het sportcomplex een vriendenpotje gadesloeg, zag ik wie daarin zijn voorbeeld was: in de aanloop naar het schot trok hij de pijpen van zijn voetbalbroek hoog op. Er loopt al een goede aanvoerder bij het eerste van v.v. Gorecht, maar Sven zou het ook wel kunnen.
Tijdens de lockdown hebben beiden geen moeite om de regeringsrichtlijnen te volgen. “Rutte”, antwoorden beiden dus toen ik om hun stemgedrag straks bij de verkiezingen vroeg. Ze hebben wel een corona-hondje genomen, dat door Sven wordt opgevoed. Naast het online volgen van de Pabostudie is dat een mooie bezigheid. Jurgen is aan het wandelen geslagen: honderd kilometer per maand en vier kilo eraf..Sven kijkt naar sportdocumentaires bijvoorbeeld over Ronald Koeman en naar de nieuwe serie over de mocromaffia en luistert naar hiphop, van Snelle het liefst met teksten over het echte leven. Voor Jurgen is Hazes het:”Voor mij geen slingers aan de wand..”Voor films heeft íe geen geduld, hoewel hij nu wel Hawaii Five 0 volgt.
Net als wij allemaal kunnen ze niet wachten tot het volle voetballeven weer los gaat. Een dikke steak met een grote port bier ernaast wordt straks het eerste als de restaurants weer open gaan.
