Voetbalmoeder en haar zoon Tom Traas
Als ik voor hun voordeur sta om aan te bellen, zie ik ze vredig naast elkaar zitten mobielen. Tom is net thuis van de Gorechtvoetbaldagen die hij samen met allerlei oudere jeugd leidt.
Door: Martin de Bruijn - mei 2021
Samen met vriend Jordy heeft hij vandaag veel jongens en meisjes blij gemaakt door uren achter elkaar met hun grootste hobby bezig te zijn. Ik ken Tom en Milan al vanaf de F-jes. Tom bleek veel te goed voor het team waar ook mijn dochter in voetbalde en werd gauw door een veel hoger team gecharterd. Mama Milan vond het niet meer dan normaal om, samen met Karin de Jonge, een andere voetbalmoeder, leidster te worden van zo’n F-team. Een laag nummer, want hoe hoger een team speelt, hoe gretiger vaders blijken te zijn om leider te worden.....
Ik zeg altijd aan het begin van een interview dat ze natuurlijk niet op alle vragen hoeven te antwoorden. Dat blijkt absoluut niet aan de orde: Tom en Milan zijn heel open over alles.
Milan vertelt waarom haar achternaam Oei is. Ze is een biologische dochter van een Nederlandse moeder en een passerende Chinese man. Ze werd direct afgestaan aan een opvanghuis voor kinderen in Amsterdam en tot haar grote geluk geadopteerd door de familie Oei, een Indonesische Chinees-Nederlandse familie die in Roden bleek te wonen. Opa Oei was het slimste kind uit zijn gezin in Indonesie en die werd naar Nederland gestuurd om te studeren. (Zelf had ik ook (MdB) kinderen Oei in de klas in Hoogeveen, kinderen van een tandarts. Tom merkt op dat hij voor het eerst dit soort dingen hoort. Zijn moeder geeft aan, dat ze geen enkele behoefte voelt om op zoek te gaan naar haar biologische moeder. Ze is helemaal zichzelf, zeg maar.
Na de middelbare school ging Milan textiele werkvormen en kunstgeschiedenis studeren, hoewel ze zich geen kunstenares voelt. Ze maakt sieraden en knutselt, maar hogere kunst, dat niet. Helaas bleek bij haar afstuderen het vak afgeschaft. Dus werd het engels, want dat ze voor de klas wilde staan, stond allang vast.Via via belandde ze op het Montessori Lyceum in Groningen, waar ze nog steeds werkt. Op die school ontmoette ze Martin Traas, wiskundeleraar. Met hem gewon ze twee kinderen, Tom, de oudste, en Lars. Lars ken ik weer, omdat hij met één van mijn zoons op scouting zit. Zo is dat in een dorp: alles en iedereen is met lijntjes met elkaar verbonden.
Als ik Tom vraag, of hij het lastig vindt dat zijn ouders op zijn school les geven, is hij wat verbaasd over mijn vraag. Nee hoor. Soms hoort hij iets over ze waar hij meestal dollend op reageert, soms verdedigt hij thuis wangedrag van één van zijn schoolvrienden tegenover zijn vader. Zijn schooltijd, die bijna achter de rug is, heeft hij als fantastisch ervaren. Eerst op de Peder Pedersenschool, gauw werkjes maken en dan op de gang spelletjes doen of gamen. Op het Montessori idem: heel veel tijd voor huiswerk heeft Tom niet. Voor vriendschap en voetbal is vrijwel alle tijd nodig. Lars, zijn jongere broer, heeft hem dan ook ingehaald. Beiden zitten nu in de examenklas. Opmerkelijk, omdat ruim een jaar geleden leukemie bij Lars werd vastgesteld. Het gaat goed met hem en hij staat er volgens Tom irritant goed voor. Uit eigen ervaring weet ik, dat broers een soort apenliefde kennen. Veel gedoe, en als het erop aan komt is niets dikker dan bloed.
Tom hoopte, net als elk voetballertje, ooit op een professionele carriere. Nu is het zijn ambitie om in Gorecht 1 te komen. Hij kenschetst zichzelf als sterke, tactische nummer 10, met scorend vermogen, redelijk technisch en snel. In de oefenduels met de senioren en met name met Thijs Hekman, merkte hij, dat er wel behoorlijk wat meer voetbalgochme gevraagd wordt dan bij de jeugd. Je verdediger vastpakken om hem te belemmeren voor je te komen? Thijs stapte gewoon een meter naar achteren.. Van Limuel heeft hij in de E-tjes veel geleerd, met name op technisch vlak. Van Martin de Veen heeft hij geleerd, dat er meer vereist is dan goede voetballer te zijn, namelijk maximale inzet.
Na de havo wil hij naar de ALO en later jongeren opleiden die niet zoveel op hebben met theorie, maar vooral praktisch bezig willen zijn.
Met zijn moeder deelt hij de voorkeur voor Barcelonavoetbal en tot mijn genoegen noemt hij Sergio Busquets als zijn favoriete voetballer: altijd op de goede plek. Tot slot merken beiden op, dat ze de gezelligheid die v.v. Gorecht biedt, missen in deze coronaperiode. En dat er meer ouders vrijwilligerstaken zouden mogen doen. Zelfs papa Martin, die niet zoveel met voetbal heeft, is nu leider geworden.
Ik word hartelijk uitgezwaaid bij de deur door Milan. Tom zit alweer op zijn telefoon.
