In gesprek met familie De Groote
Hij heeft me in zijn kantoor in het tuinhuis al een paar maal voorgelicht. Voor een oudere digibeet als ik best een klus: handig worden in de ledenadministratie van een middelgrote voetbalclub als v.v. Gorecht. Maar ja, je bent kersvers secretaris of niet...
Door: Martin de Bruijn - juli 2021
Gelukkig is Koen de Groote, want hij is die ledenadministrateur, gepokt en gemazeld in het werken met digitale administratie en met allerlei spreadsheets. Bovendien houdt hij niet alleen van cijfertjes en administreren maar ook van praten met mensen om ze zo verder te helpen. Dat zal straks, verderop in het interview ook blijken, als we het over zijn loopbaan hebben.
Omdat Saskia (zijn vrouw) en hij twee bij v.v. Gorecht voetballende zoons hebben (Bart en Joost), zijn de De Grooten uitermate geschikt voor een portret in de galerij op de site van onze mooie club.
Als ik door Koen en Saskia ontvangen wordt in hun huiskamer, waar beiden zitten onder een prachtig kleurig schilderij, moeten Bart en Joost nog van boven komen: schoolwerk, denk ik, maar misschien ook een beetje argwaan naar de interviewer. Wat wil die man weten en waarom eigenlijk? Gelukkig doen ze mee en houden zich niet in, ook niet naar elkaar. De verhoudingen tussen broers zijn haast altijd eender: mekaar vliegen afvangen, een beetje katten naar elkaar, maar als het erop aankomt, kruipt het bloed waar het niet gaan kan.
Koen vertelt, dat hij eenenvijftig jaar geleden als Klazienavener ter wereld is gekomen en zich nog steeds een echte Drenth voelt. Drents praten is een van zijn genoegens. Ook het Drentse samendoen en denken is helemaal zijn ding. Haren is toch wat meer: ieder achter zijn eigen heg. Maar ja: zijn werk brachten Saskia en hem naar het hoge noorden, naar Harkstede. Toen Joost, de oudste van achttien geboren was en zijn schoonouders wat vaker bijsprongen bij het oppassen, was Haren, de woonstee van schoonma en -pa, een logische plaats om naar toe te verhuizen.
Joost, hoewel geboren in het Martiniziekenhuis in Groningen, voelt zich een echte Harenees. Hier heeft hij zijn vrienden, hier speelt zich zijn schoolcarriere af, hier voetbalt hij al vanaf de F-jes bij Gorecht. Helaas is het hem als leerling van de Brinkschool, niet gelukt om de grote rivaal De Borg te verslaan in het schoolvoetbaltoernooi. Zelfs een omkooppoging van de voormalige basisschool De Wissel om met tien doelpunten verschil te verliezen, mocht niet baten. (een soort van Spanje-Malta: 12-1, Nederland niet gekwalificeerd).
Joost gaat naar de examenklas van het Harens Lyceum. De afgelopen coronaperiode was moeilijk, wat betreft het missen van zijn contacten. Gelukkig bleven de voetbaltrainingen doorgaan. Ook het online-les krijgen was maar zo zo. Veel leraren presteerden het een uur vol te praten voor de webcam: slaapverwekkend. Een enkele leraar wist het beter aan te pakken, interactief, met een quiz of zo. Volgens Bart is een goede leraar streng maar kan hij goed uitleggen en desnoods nog eens uitleggen. Bart zit in drie havo van dezelfde school als zijn broer maar vond het onlinen prima. Volgens Joost is een goede leraar iemand die de balans in de gaten houdt tussen werk en gezelligheid. Dat relaxte van Joost blijkt voor zijn ouders ook een struikelsteentje te zijn: die vinden hun oudste soms iets te relaxed. Maar ja, dat verschil van inzicht tussen ouders en puberende zoons herken ik als vader van vier zoons maar al te goed. Als ik me weer eens rot erger aan de mijns inziens lakse werkhouding van een van mijn kinderen, helpt het, om me te herinneren hoe ik zelf vroeger leerde: haastig, meestal ’s ochtends, voor de toets pas.
Koen, pa dus, is inmiddels na een bank- en verzekeringscarriere, werkzaam bij de belastingdienst. Natuurlijk wist hij van de problemen bij deze overheidsinstelling. Maar hij houdt nu eenmaal van cijfers en van in gesprek gaan met zijn klanten en hun problemen oplossen. Joost en Bart blijken die voorkeur te delen. Beiden overwegen iets met economie te gaan studeren.
Hun Gorechtloopbanen zijn wel weer verschillend. Koen is geen voetballer, maar is via good old Karin de Jonge bij de kledingcommissie en uiteindelijk in de ledenadministratie beland. Zoals gezegd, voetbalt Joost van jongsaf; nu in de JO17-2, als laatste man, onder zijn trainer Marcel, met wie hij een klik heeft. Hij voetbalt voor de gezelligheid en heeft verder geen ambities op dit gebied. Bart heeft nota bene twee jaar gehockeyd! Maar toen hij op de BSO in de kantine van vv Haren Pandu leerde kennen die veel met zijn BSO-kinderen voetbalde, is hij toch ook maar op voetbal gegaan. Bovendien kwam hij op De Borg in een klas met veel voetballers. Dus. Hij gaat nu naar de JO17-3, een team met vrienden. Als ik ze allebei naar goede trainers vraag, vallen namen als Allan Varkenvisser, Stefan en Erwin. Gek genoeg niet Frank de Boer. v.v. Gorecht wordt als een gezellige vereniging gezien, door alle drie.
Als ik al sta om afscheid te nemen, zegt Koen nog, dat Saskia ook voetbalt! Bij vv Haren..... Dat dan weer wel.
