De (gehakt)ballen van Eddy
Zaterdag is Gorechtdag voor mij. Dan fluit ik, kijk vooral wedstrijden, begroet de veteranen aan het bier, maak een praatje met tegenstander-bestuursleden. Maar de hoofdreden dat ik zaterdags op de Koepel ben zijn de ballen van Eddy.
Door: Martin de Bruijn - april 2022
Thuis eten wij sporadisch vlees. Sommige gezinsleden zijn overtuigd vegetariër. Ik ben zwak: zaterdag is vleesdag. Bij de meeste clubs serveren ze wat ik noem stuiterballen als bal gehakt. Eddy van Dalsem, die de scepter zwaait over Gorecht’s keuken, serveert ballen zoals mijn moeder ze maakte: smakelijk, sappig, niet stuiterend. Daar mag hij trots op zijn, Eddy, de man wiens portret ik hier probeer te schilderen.
Tweeënzestig jaar geleden werd hij geboren aan de Kromme Elleboog in Haren. Hij was enig kind dus projecteerde pa van Dalsem zijn wensen allemaal op Eddy: zelf had hij betaald voetbal gespeeld bij Be Quick, dus moest zijn zoon ook op voetbal, bij de E-jes van VV Haren. Hoewel Eddy met plezier heen ging, was hij naar eigen zeggen geen groot talent. Hij had geen richtingsgevoel.. Op de Brinkschool in Haren was hij ook geen uitblinker. De hoofdmeester van de lagere school was eigenlijk een beetje radeloos. Gelukkig brachten de ouders van een vriendje raad: het werd de detailhandelsschool in de Wijert. De klas waarin Eddy terechtkwam werd een soort betonnen eenheid: met zijn allen deden ze zes jaar over de vierjarige opleiding en met zijn allen waren ze sterren in kattenkwaad: als Donar weer verloren had, bijvoorbeeld, was de gymleraar zijn racefiets kwijt: die hing ergens hoog op geborgen.
Uiteindelijk, in 1980, had Eddy zijn diploma. Wat nu? Het werd: vrijwillig in dienst, in Seedorf in Duitsland. In deze tijd zou dat een serieuze aangelegenheid zijn met de oorlog in de Oekraïene dreigend op de achtergrond. In de tachtiger jaren liep de koude oorlog op zijn eind en kon hij een zeer prettige tijd hebben. Hij diende als chauffeur en schrijver en als hofmeester in de mess van de onderofficieren. Dat werd mede bepalend voor de rest van zijn carrière.
In 1982 zwaaide hij af. Na twee weken bij huis gelopen te hebben, bracht het lot hem een nieuw bestaan: als man van de SRV! Als kind had hij daar al eens een bijbaantje, nu werd hij al snel zelfstandig. Hij noemt het een mooie tijd, zestien jaar lang langs de deuren met een steeds wijder wordende klantenkring. Als SRV-man was hij ook een soort sociaal werker, met een groot luisterend oor voor van alles en nog wat. Bij de een zette hij de boodschappen tot in de koelkast, bij de nonnen aan de Heereweg draaide hij nieuwe lampjes in de fittingen. In 1998 verkocht hij de wagen en stond op het punt om Primera Haren over te nemen. Dat ketste af. Een ander draadje uit zijn diensttijd werd weer opgepakt en Eddie ging aan de slag als taxichauffeur bij Vrieswijk, als collega van Lammert. Aanvankelijk op de bus met kinderen en vanaf 2001 als directiechauffeur. Allerlei directeuren van noordelijke bedrijven huurden hem in voor ritten in Nederland, België en Duitsland. Dat is een prima bestaan. Als hij lang moet wachten dan vermaakt hij zich met het lezen van krimi’s. Dat vele van huis zijn ging wel ten koste van zijn relatie: die was na tien jaar samen wonen uitgedoofd.
Hoe zijn Eddy en Gorecht aan elkaar gekomen? Dat ging zo: pa van Dalsem kwam bij Gorecht te voetballen, samen met bijvoorbeeld Karel Holen en Bert Vrielink. Ma van Dalsem ging de kantine doen aan de Oosterweg en vroeg haar zoon om op zijn vrije woensdagmiddag mee te helpen zakken snoep te vullen voor de kinderen van de club. Van het een kwam het ander: achter de bar en aan de frituur en nu, op de Koepel, voornamelijk in de keuken. Met mijn ballen bezig, o.a..
Hij heeft het zeer naar zijn zin bij de club. Conflicten gaat hij uit de weg, hoewel hij denkt dat de spelers van de selectie misschien wel zullen denken: wat een rare man. Maar dat zijn kleine pesterijtjes, geintjes zogezegd. Als ik tot slot een foto van hem wil maken, blijkt dat nog niet het geschikte moment: hij heeft zich die zaterdagochtend nog niet kunnen scheren. Doen we nog.
